Wibroakustyczne metody leczenia i profilaktyki chorób po raz pierwszy
znalazły zastosowanie w praktyce pod koniec XX wieku. Istota metody
polegała na tym, że w miejscu zmian chorobowych stosowano oddziaływanie za pomocą drgań dźwiękowych o zmieniającej się w określonej skali częstotliwości. W efekcie w miejscu oddziaływania znacznie poprawiał się przepływ krwi i limfy. Metodyka leczenia obejmuje także wibroakustyczne oddziaływanie na wątrobę i nerki, znacznie zwiększające ich wydajność oraz na odpowiedni odcinek kręgosłupa.

Wysoka skuteczność leczenia, czasami nie do wyjaśnienia z punktu
widzenia medycyny klasycznej, znalazła swoje wyjaśnienie wraz z odkryciem
zjawiska mikrowibracji tkanek organizmu, będącego, obok tlenu i energii,
jednym z najważniejszych zasobów organizmu. Okazało się,
że oddziaływanie wibroakustyczne na tkanki organizmu nie tylko
poprawia ukrwienie i krążenie limfy, ale także nasyca je mikrowibracjami –
koniecznym zasobem organizmu, którego brak często jest najważniejszym
czynnikiem, decydującym o tym, że organizm nie radzi sobie z chorobą.
Wraz z tym odkryciem opracowane zostały nowe, efektywniejsze metodyki
leczenia.

Metoda dopuszczona była do zastosowania w praktyce medycznej w 1994
roku. Aż do 2000 roku w metodyce leczenia oddziaływanie mikrowibracjami
realizowane było tylko w obszarze patologii. A i sam obszar zastosowania w
tym czasie ograniczała się do chorób o pochodzeniu zapalnym i
urazowym: osteochondroza, zapalenie korzonków nerwowych, zapalenie
stawów, artroza, zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie pęcherza
moczowego, rana, zwichnięcie, rozciągnięcie, złamanie, poparzenie.
Odkrycie i poznanie roli mikrowibracji w procesach fizjologicznych i
immunologicznych pozwoliło na wyjaśnienie fenomenu wysokiej
efektywności terapii wibroakustycznej. Metoda otrzymała solidne
naukowe, biofizyczne fundamenty. Stało się jasne, że uzupełnienie braku
mikrowibracji jest szczególnie ważnie i nie może być niczym zamienione.
Stwierdzono także, że dodatkowych mikrowibracji potrzebują takie organy, jak
nerki, wątroba, rdzeń kręgowy, szpik kostny. Oddziaływanie na te organy za
pośrednictwem mikrowibracji, oraz dodatkowe oddziaływanie w obszarze
patologii, jeszcze bardziej podwyższyło efektywność leczenia. Lista chorób,
które były leczone tą metodą zaczęła się powiększać o choroby
systemowe: nadciśnienie, alergia, cukrzyca, gruczolak, imopencja i wiele
innych chorób. Leczone były również trudne do wyleczenia choroby:
zapalenie wątroby typu B i C, nieżyt oskrzeli i inne. Po raz pierwszy stało się
możliwe powstrzymanie gangreny i jej całkowite wyleczenie przy stopie
cukrzycowej. Bez względu na wstrząsające wyniki, metodę można już nazwać
leczeniem. Kompensując brak mikrowibracji w organach i tkankach, usuwamy
bardzo ważną przyczynę przewlekłego przebiegu choroby i dajemy
organizmowi możliwość kompleksowego spełniania swych immunologicznych
i regenerujących funkcji. Pozostałe czynności wykonuje sam organizm. Sam
doskonale potrafi zdiagnozować chorobę i sam się regeneruje, jeśli
posiada wystarczające zasoby.